سال نو مبارک

سلام بر تمام عزیزانی که در مدت کوتاه حضور رسمی اندیشیدن را جدی بگیرید دیدگاهای خود را مطرح کردید و با هم به تبادل تجربه پرداختیم.دلم می خواست این وب لاگ محلی برای ابراز ایده ها باشد.دلم می خواست شادی ها و دلتنگی هایمان را از طریق این وب لاگ با هم تقسیم کنیم.
سال 89 بزودی تمام می شود .و سال 90 آغاز.برایتان بهترین آرزوها را دارم:سرسبزی،سربلندی،سرافرازی،سلامتی،سرور،سعادت وسرمایه اجتماعی(این آخری همان ایده ها و تفکرمان است).
امیدوارم در سال جدید اندییشدن را جدی بگیریم و انجمن مجازیمان با شادابی کار خود را آغاز و ادامه دهد.مواظب خودتان باشید.

سلام دوباره

از اینکه دوباره می توانیم ارتباط مجازی خود را داشته باشیم خوشحالم.این روزها دانشجویان مشغول تمام کردن پایان نامه ها و دفاع هستند.منهم درگیر این مساله.ولی امیدوارم بزودی راهنمای عمل را تدوین کنیم.ممنون از فروغ  و پی گیری هایش.

تداوم کار

سلام بر همه دوستانی که در مورد پیشنهاد تدوین راهنمای عمل فکر کرده اند.سمیه معتقد است که این پیشنهاد را در انجمن روانشناسان تربیتی مطرح کنیم.موافقم.با توجه به دیدگاههای ارائه شده بنظر نمی رسد که هنوز بتوانیم به یک جمعبندی برسیم..منتظر نظرات شما هستم.

یک پیشنهاد

سلام بر همه دوستانی که در مورد انجمن مجازی فکر کرده اند.امروز دیدم ما روانشناسان بسیار آکادمیک شده ایم و کمتر به مسایل کاربردی توجه داریم.برای مثال شناختمان نسبت به کودکان امروز (3 تا 7)ساله و انتظارات والدین در مورد آنان محدود است.درست است که در اطرافمان با این موارد روبرو هستیم ولی شاید دیگر نتوانیم با پیاژه و حتی فلاول و دوستان آنها را تحلیل کنیم.نظرتان در مورد تدوین یک راهنمای عملی شناخت کودکان جامعه خودمان چیست؟چگونه می توانیم این راهنما را تدوین کنیم؟اگر موافق هستید نظرتان را منعکس کنیم.این راهنما به درد ترفیع و ارتقا نمی خورد ولی برای همه ما می تواند ذکات علم تلقی شود.منتظر نظرات شما هستم.

درود بر همه دوستان

از اظهارنظرهایتان بسیار خوشحال شدم.چقدر ما انسانها می توانیم بهم نزدیک باشیم و در یک دایره کوچک  با دیدگاهها و افکار متفاوت احساسات مشترکمان را قسمت کنیم.آقای امانی میگه انجمن باید یک پایگاه اخلاقی باشد.موافقم.آنچه امروزه از دست رفته است(اغراق نباشه تا حد زیادی از دست رفته)رعایت اخلاق و احترام است.دیروز یکی ازد انشجویان بهم زنگ زد و خبر داد که دکتر محسنی (کتابش را خوانده اید) دچار حادثه شده.بهش زنگ زدم و او در کمال بزرگواری توجیه مرا که بسیار گرفتارم و نمی توانم بدیدنتان بیایم را پذیرفت.ولی من شرمنده شدم.او فردی بسیار با اخلاق است.دوست داشتن یک موهبت است که باید ابرازش کرد.در یک کتاب خواندم که هر چه ما در پیامهایمان کمتر توصیه و موعظه بکار ببریم گیرنده پیام بهتر با آن کنار می آید و آن را پردازش می کند.اینهم نکته خوبی است.شاید برای ما ایرانی ها حیاتی هم باشد.بیایید اصول انجمن مجازیمان را تدوین کنیم.و شرح وظایف آن را نیز بنویسیم.از انرژی مثبتی که برایم فرستادید ممنون.بسیار دوستتان دارم.-----

لتنگی

سلام .نمیدانم مطلب دلتنگی منتشر شده است یا نه؟این دوتا لینک در مورد تاریخچه شعر های بیادماندنی معاصر است و لینک دوم را یکی از دوستان توصیه کرده است.

دلتنگی

بیشتر از ده روز است که با هم گفتگو نداشته ایم.دلیلش شروع امتحانات،ورقه صحیح کردن،خواندن گزارشها و خستگی.راستش خیلی خسته ام.حتما این روزها متوجه شده اید.می خواستم مطلب بنویسم دیدم با این روحیه انرژی مثبت نمی فرستم.لیلا خواسته که بنویسم دیدم شاید لازمه شما به من انرژی مثبت بدهید.بالاخره همه ما اوقات خوش وناخوش داریم.همانطور که خاطره های خوش و ناخوشمان را باهم قسمت کردیم بد نیست احساساتمان را نیز قسمت کنیم.همه بدانیم که در زمانهایی نیاز داریم که گوش شنوای هم باشیم.اگر از دستمان برمیآید بهم کمک کنیم تا مشکلاتمان حل شود.در کتابی خواندم که انجمنهای مجازی که براساس علائق مشترک ایجاد می شوند می توانند کارکرد حمایتی داشته باشند.بیایید این ارتباط را به یک انجمن تبدیل کنیم.با هدف حمایت از یکدیگر ،ارتقا سطح آگاهی ودانش.براتون یک آدرس را نوشته ام.درمورد تاریخچه شعرهای بیادماندنی تاریخ ایران معاصر است.خیلی زیباست.امیدوارم بخوانید وشما هم لینکهای جالب را برایم بفرستید.این وب لاگ را هم یکی از دوستان توصیه کرده است:mashal.blogfa.com

مجموعه خاطرات

امروز با خواندن نظرات شما احساس خوبی داشتم.اینکه با نقل خاطره ها چقدر می توانیم اشتراکاتمان را افزایش دهیم اگرچه متعلق به دونسل متفاوت باشیم.ما ایرانی ها کتر از خودمان و احساساتمان حرف می زنیم.برایمان مثل یک فرهنگ شده است:تودار بودن.
بیاییم این فرهنگ را با ایده ای که در آن انسانها بهم محبت می کنند و شادی ها و غمهایشان را تقسیم می کنند تبدیل کنیم.بهتر است بگویم بیاییم سطح شناخت اجتماعی امان را بالا ببریم.همدیگر را در تفاوتهایمان بپذیریم و بر نقاط اشتراکمان تاکید کنیم.بپذیریم که
می توانیم  در کمال آرامش در کنار هم باشیم حتی اگر متفاوت از هم فکر کنیم.دنیای آینده دنیای درک متقابل است.

روز زیبا

سلام به همه عزیزانی که وبلاگ منو را می خوانند.امروز دلم می خواد از این هوای خوب حرف بزنم.صبح برف می آمد .یاد دوران مدرسه ام افتاد .مدرسه ایتدایی من دولتی و نزدیک خانه امان بود.پیاده می رفتم دنبال دوستم که چند تا خونه آنطرفتر بود و باهم می رفتیم مدرسه.این پیاده روی چقدر برایمان لذت بخش بود و پر خاطره.خصوصا روزهای برفی که درراه برف بازی هم می کردیم و وقتی به خانه می رسیدیم تقریبا خیس بودیم.امروز فکر کردم بچه های این دوره از این لذتهای کوچک ولی بیادماندنی محرومند.زندگی لوکس امروز مدارس غیرانتفاعی آنطرف شهر و سرویسهای 6 صبح.آیا بچه های امروز از ما بهترند؟دلم می خواد تجربه های دوران ابتداییتان را بدانم.

تحول شناختی

روگوف معتقد است تحول شناخت پیآمد تعامل فرد با محیطو درونی سازی فرایندهای شناختی مشترک است.یعنی آنچه با همکاری دیگران بدست آمده و توسعه یافته است.از طرف دیگر او معتقد است که مدرنیته یعنی دوران عقلانیت می تواند به تحول شناخت کمک کند.با این دیدگاه بنظر می رسد که نقش مراکز آموزشی در تحول شناخت افزایش یافته است.جایگاه مراکز آموزشی ما کجاست؟

اصلاحات در مدارس:school reform

تغییر درنظامهای آموزشی یک ضرورت زمان است.دنیا در حال تغییر است و انتظارا ت و نیازهای انسانها نیز همینطور.اخیرا در مقاله ای Wentzelدر مورد شرایط اصلاح مدارس مطالی را ذکر کرده است.از نظر وی مدارس باید افراد را برای همزیستی در کنار یکدیگر،انعطاف پذیری،سازگاری با جامعه جهانی آماده کند.سال 1383 به چین رفته بودم(کنفرانس جهانی روانشناسی)و از مهدکودکی بازدید کردم.خیلی جالب بود که کودکان در حال آموزش زبان انگلیسی بودند.شاید برای چین این اولین قدم برای تسخیر جامعه جهانی باشد.سهم ما چیست؟

زبان مهمترین ابزار برای تعامل اجتماعی

ویگوتسکی معتقد است زبان ابزاری برای خودگردانی است و برای رسیدن فرد به کنشهای عالی ذهنی ضروری است.مدرسه یک ابزار فرهنگی است که  می تواند به فرد در رسیدن به بالاترین کنش ذهنی یاری دهد.آیا مدارس ما چنین رسالتی را عهده دار هستند؟آیا مدارس فرصتهایی را برای گفتمان و برقراری تعامل اجتماعی فراهم آورده اند؟کمی در این باره فکر کنیم.

خرد:راهی برای زندگی بهتر

استرنبرگ خرد را تعادل می داند.تعادل بین نیازهای خود و دیگری ،بین توانشهای مختلف خود.رسیدن به تعادل یعنی در نظرگرفتن صلاح عمومی یعنی به خوشبختی همگانی.این رمز بهزیستی است.
در دنیایی که همه به فکر خود هستند و موفقیت خود را در پایمال کردن حق دیگران می دانند لازم است که به خود بازگردیم و کمی خرد ورز شویم.